Nun ancontramos dados suficientes i siguros,an registos i arquibos fiables, subre las ouriges de l nome "Cicuiro",i de la fundaçon de la nuossa aldé.
La palabra "Cicuiro", dízen que ye de ourige celta, assi cumo "Cércio"..
Ls celtas, ouriundos de l centro de la ouropa, chegórun a la Península Eibérica por bolta de l séc.VI i V la.c..
Acupórun zonas de l anterior, de acesso defícel, la Norte de l riu Douro i noutros lhocales de l anterior de l nuosso paíç, adonde eidificórun pequeinhas fortificaçones, designadas "castros" i "citánias", de planta arredondada i oublonga, cun piedra solta, cujas habitaçones, próssimas i ourdenadas, éran cubiertas cun scobas i colmo.
Era un pobo de pastores i guerreiros, cun sprito de clana i de defesa de la sue tribo; tenie ls sous diuses naturales. Cultibaba la arte de adibiinhar, mediante sacrifícios, i prestaba culto als sous heiróis, cun rituales funerários de inumaçon, an urnas ó fossas de piedra cun montíclo, depositando spólio de l defuntos al lhado.
La sue eiquenomie baseaba-se na pastorícia i algua agricultua, sporática i rudimentar, junto ó drento de l própios Castros, cun ancursones i pilhaiges frequentes.
Ls Lhusitanos, nuossos antepassados más próssimos, comandados por Biriato i por Sertório, éran çcendentes de las tribos de "Celtiberos".
Nun ancontramos bestígios de la "cultura castreija", ne l nuosso termo.Mas hai un sítio chamado "Castros", próssimo de "Peinha Redonda i Molineira" adonde custa tener habido tentatiba de fixaçon de l purmeiros habitantes deste lhugar (comentairo berbal de pessonas antigas).
L nome de la nuossa aldé, aprece tener eiboluído, de "Sicuiro" para "Sicouro" i depuis "Cicuiro", trocando l S einicial pul C.
Hai quien diga, que esta designaçon probeio de la palabra "Sequeiro" ó "siqueiro", por eisistiren, neste lhugar, amplos spácios de secadal.
Custa, tamien, que esta lhocalidade terá sido aprobeitada, noutros tiempos, para la criaçon de ganado, cujas piels (cuiro ó couro) éran curtidas por eiqui, fato que terá anfluenciadoa designaçon "Si+Cuiro" ó "Si+Couro" que, por aglutinaçon, dou "Sicuiro" ó "Sicuiro".
L dialeto "mirandés", porbentura más antigo de l que la nuossa aldé, anfluenciou la "toponímia", ó seia, la chamaçon de muitos sítios i lhugares deste spácio frunteiriço, adonde pertueses i spanhóis cumbibírun i lhitigórun, noutros tiempos, mas tamien se misturan i anfluencian mutuamente.
Na "lhenguaige mirandesa", lhocal i primitiba, la chamaçon terá sido "Sicuiro", que eiboluiu para "Sicouro, depuis, "Cicuiro" por anfluéencia de la lhenguaige oural i scrita, usada pula Eigreija i ne ls serbícios públicos, que nun reconhecian, naqueilhes tiempos, l "mirandés" cumo lhéngua ouficial.
La palabra "Cicuiro", dízen que ye de ourige celta, assi cumo "Cércio"..
Ls celtas, ouriundos de l centro de la ouropa, chegórun a la Península Eibérica por bolta de l séc.VI i V la.c..
Acupórun zonas de l anterior, de acesso defícel, la Norte de l riu Douro i noutros lhocales de l anterior de l nuosso paíç, adonde eidificórun pequeinhas fortificaçones, designadas "castros" i "citánias", de planta arredondada i oublonga, cun piedra solta, cujas habitaçones, próssimas i ourdenadas, éran cubiertas cun scobas i colmo.
Era un pobo de pastores i guerreiros, cun sprito de clana i de defesa de la sue tribo; tenie ls sous diuses naturales. Cultibaba la arte de adibiinhar, mediante sacrifícios, i prestaba culto als sous heiróis, cun rituales funerários de inumaçon, an urnas ó fossas de piedra cun montíclo, depositando spólio de l defuntos al lhado.
La sue eiquenomie baseaba-se na pastorícia i algua agricultua, sporática i rudimentar, junto ó drento de l própios Castros, cun ancursones i pilhaiges frequentes.
Ls Lhusitanos, nuossos antepassados más próssimos, comandados por Biriato i por Sertório, éran çcendentes de las tribos de "Celtiberos".
Nun ancontramos bestígios de la "cultura castreija", ne l nuosso termo.Mas hai un sítio chamado "Castros", próssimo de "Peinha Redonda i Molineira" adonde custa tener habido tentatiba de fixaçon de l purmeiros habitantes deste lhugar (comentairo berbal de pessonas antigas).
L nome de la nuossa aldé, aprece tener eiboluído, de "Sicuiro" para "Sicouro" i depuis "Cicuiro", trocando l S einicial pul C.
Hai quien diga, que esta designaçon probeio de la palabra "Sequeiro" ó "siqueiro", por eisistiren, neste lhugar, amplos spácios de secadal.
Custa, tamien, que esta lhocalidade terá sido aprobeitada, noutros tiempos, para la criaçon de ganado, cujas piels (cuiro ó couro) éran curtidas por eiqui, fato que terá anfluenciadoa designaçon "Si+Cuiro" ó "Si+Couro" que, por aglutinaçon, dou "Sicuiro" ó "Sicuiro".
L dialeto "mirandés", porbentura más antigo de l que la nuossa aldé, anfluenciou la "toponímia", ó seia, la chamaçon de muitos sítios i lhugares deste spácio frunteiriço, adonde pertueses i spanhóis cumbibírun i lhitigórun, noutros tiempos, mas tamien se misturan i anfluencian mutuamente.
Na "lhenguaige mirandesa", lhocal i primitiba, la chamaçon terá sido "Sicuiro", que eiboluiu para "Sicouro, depuis, "Cicuiro" por anfluéencia de la lhenguaige oural i scrita, usada pula Eigreija i ne ls serbícios públicos, que nun reconhecian, naqueilhes tiempos, l "mirandés" cumo lhéngua ouficial.
(CONTINUA)